เจ. ดี. ซาลิงเจอร์ เสียชีวิตเมื่อวันที่ 27 มกราคม 2010 ในคอร์นิช นิวแฮมป์เชียร์ ด้วยวัย 91 ปีจากโรคชรา การจากไปของหนึ่งในนักเขียน “ขวัญใจวัยรุ่น” ตลอดกาลนี้ถือเป็นการปิดฉากหนึ่งในหน้าตำนานวรรณกรรมอเมริกันสมัยใหม่ ชิ้นงานที่ซาลิงเจอร์ทิ้งไว้ไม่ได้มีมากนัก มีนวนิยายและรวมเรื่องสั้นเพียงสี่เล่ม แต่อิทธิพลของงานเหล่านี้ที่มีต่อวัฒนธรรมป๊อปนั้นมีมากมาย วงดนตรีหลายต่อหลายวงนำชื่อตัวละคร หรือชื่อนิยายของเขาไปตั้งเป็นชื่อวงหรืออ้างอิงถึงในเนื้อเพลง ถึงแม้ว่าซาลิงเจอร์จะไม่อนุญาตให้ใครเอานิยายของเขาไปทำภาพยนตร์ แต่หนังหลายเรื่องก็ได้รับแรงบันดาลใจมากจากงานของเขา หนังเรื่อง The Royal Tenenbuams ของผู้กำกับ Wes Anderson ก็ยืมครอบครัว Glass ซึ่งลูกๆ ทั้งเจ็ดฉายแววอัจฉริยะแต่เด็กจากนิยายเรื่อง Franny & Zooey เป็นต้นแบบ เช่นเดียวกับหนังสือหลายต่อหลายเล่มที่สร้างตัวละครโดยหยิบยืมบุคลิกและน้ำเสียงของตัวละครของซาลิงเจอร์ไปใช้โดยเปลี่ยนรายละเอียดวัฒนธรรมให้เข้ากับยุคสมัยตน
**
ยังไม่ต้องพูดถึงการที่นักอ่านหลายต่อหลายคนยกย่องให้โฮลเด้น คอลฟิลด์ หนึ่งในตัวละครซึ่งเป็นที่รู้จักดีที่สุดในศตวรรษที่ 20 เป็นฮีโร่และแบบอย่างในการมองโลก (ส่วนมากจนถึงอายุประมาณหนึ่ง) ซึ่งตัวอย่างที่ฉาวโฉ่ที่สุดเห็นจะเป็นกรณีของ Mark David Chapman ซึ่งกล่าวในคำให้การกรณีลั่นกระสุนสังหาร John Lennon ว่านวนิยาย The Catcher in the Rye เป็นหนังสือที่ไม่ธรรมดา และคำตอบหลายๆ อย่างของเขามาจากหนังสือเล่มนั้น หรือการที่ประธานธิบดีจอร์จ บุช ผู้พ่อ บอกว่านี่คือหนึ่งในนวนิยายที่เป็นแรงบันดาลใจให้กับเขา
**
แน่นอนว่าสิ่งที่ทำให้งานของซาลิงเจอร์ยังคงแพร่หลายมาจนถึงปัจจุบัน คือตัวเนื้อหาของงานเอง โดยเฉพาะอย่างยิ่ง The Catcher in the Rye ซึ่งมียอดขายกว่า 65 ล้านเล่ม ตัวนวนิยายเต็มไปด้วยอารมณ์ความรู้สึกของวัยรุ่นที่ออกขี้แพ้หน่อยๆ ในช่วงเปลี่ยนผ่านไปสู่โลกของการเป็นผู้ใหญ่ อารมณ์โกรธ กลัวและความรู้สึกแปลกแยกกับสิ่งแวดล้อม ไม่ว่าจะจงใจทำตัวเองหรือไม่ก็ตาม ล้วนเป็นสิ่งที่แทบทุกคนเคยเผชิญหรือกำลังเผชิญทั้งสิ้น
**
แต่สิ่งสำคัญที่ทำให้ซาลิงเจอร์เป็นอมตะคือสิ่งที่อยู่นอกหน้ากระดาษด้วย การหายตัวไปจากวงการทั้งๆ ที่กำลังอยู่ในช่วงรุ่งโรจน์ ถูกมองว่าเป็นการกระทำของ “คนจริง” ที่ซื่อสัตย์ต่อสิ่งที่ตนเองเขียน และเปลี่ยนสถานะซาลิงเจอร์จากนักเขียนให้เป็นผู้นำทางจิตวิญญาณไปโดยปริยาย
*******
