ในฤดูร้อนปี 1997 ผู้เขียนได้มีโอกาสเดินทางไปที่เมืองซือเหมา เมืองท่าเรือบนฝั่งแม่น้ำโขงของจีน
ปีนั้นเศรษฐกิจเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ โดยเฉพาะประเทศไทย ตกอยู่ภายใต้ภาวะวิกฤตอย่าง
รุนแรง จนกระทั่งส่งผลกระทบถึงกิจกรรมทางเศรษฐกิจของนักการค้า นักลงทุนของไทยที่เคยมีอยู่
ในแม่น้ำโขงอย่างเห็นได้ชัด รัฐบาลมณฑลยูนนานของจีนได้ริเริ่มพัฒนาท่าเรือแห่งนี้มาก่อนหน้านี้
หลายปี ด้วยหวังว่าจะใช้เป็นช่องทางการติดต่อคมนาคมผ่านแม่น้ำโขงลงสู่ภูมิภาคเอเชียตะวัน
ออกเฉียงใต้ แต่ปีนั้นก็พลอยเจอวิกฤตไปด้วย ท่าเรือและอาคารพาณิชย์ต่างๆ ที่สร้างเอาไว้เพื่อ
หวังจะรองรับกิจกรรมทางเศรษฐกิจ กลายเป็นเมืองร้างไปเลยทีเดียว จำได้ว่าเห็นเรือเร็วของกลุ่ม
MP World คือกลุ่มธุรกิจของวัฒนา อัศวเหม ที่ต่อค้างเอาไว้ค้างเติ่งอยู่ท่าเรือ ปล่อยสนิมขึ้นเขรอะ
เกรอะกรัง ดูเหมือนว่าเจ้าของคนที่สั่งต่อเรือก็คงไม่สนใจไยดีคิดจะทำต่อแล้วกระมัง เพราะ
สถานการณ์ที่ไม่มีกิจกรรมทางเศรษฐกิจก็คงไม่ทราบว่าจะเอามันมาทำไมเหมือนกัน
ซือเหมาในปีนั้นจึงเป็นเมืองเหงาๆ บรรดาร้านรวงต่างๆ ก็ซบเซา ตกเย็นแทบจะหาที่กินข้าว
ไม่ได้เพราะไม่มีร้านอาหารให้เลือกมากนัก และในท่ามกลางความเงียบเหงานั้น ยังสู้อุตส่าห์มีร้าน
คาราโอเกะเปิดให้บริการอยู่ 2-3 แห่งเพื่อให้ชาวเรือที่เดินทางผ่านไปมาตามลำน้ำโขงได้หย่อนใจให้สำเริงสำราญ
ขับไล่ความเหนื่อยล้าจากการเดินทางที่ยาวนาน
