ประตูทุกบานปิดตาย
แล้วจะร้องหาความหมายจากใคร
หนึ่งลมหายใจ บนแผ่นดินที่กว้าง–เกินไป
จำเป็นหรอกหรือต้องมีความเข้าใจ
จากอีกลมหายใจ ที่อาจเดียวดายพอกัน
นับวันเวลาของมนุษยภาพ
นานเท่าไหร่ก็เท่านั้น
นานเท่าที่เคยมีใครอยากฟังเสียงของกันและกัน
วันนี้ฉันไม่ได้ยินกระทั่งเสียงตัวเอง
ยอมเจียม ยอมเงียบ ยอมหยุด
จมจนจ่อม จมจนทรุด จนที่สุดของการข่มเหง
เป็นจำเลยไม่จำนรรจ์ลั่นบรรเลง
โจทก์มันสูง โจทก์มันเก่ง โจทก์มันเทวดา
เป็นคนข้างหลัง แล้วยังถูกกดเป็นคนข้างล่าง
เกยคางดูมหรสพของผู้อยู่แถวหน้า
ปัญญาชนปากถือศีลฝ่ายซ้าย
ปริญญาชนมือกุมสากฝ่ายขวา
เจ๊กเจิมเจ้า ธุลีเถ้า – เทียมดารา
ซ้ายสันดานขวา ก้าวหน้าอย่างล้าหลัง
แล้วจะให้พูดอะไร
ต่างกันไหมระหว่างความเงียบกับความคลุ้มคลั่ง
(ไม่)มีคนพูดก็ไม่(มี)คนฟัง
เอวัง วจนวาจา
(และไม่ต้องถามเลยว่า)แล้วจะเขียนอะไร
ถ้อยคำอีกเท่าไหร่ก็ไร้ค่า
ร้องไห้ ? ไม่แล้วไม่ มันไม่เคยมีราคา
น้ำตาคนใต้ตีนก็น้ำล้างตีน
ให้ทั้งหลั่งทั้งเร้นจนเหือดแล้ว
ยังไม่พอล้างบาทแก้วผู้ทรงศีล/สิน
ยังกระหายใช้เลือดล้างแผ่นดิน
ระวังเถิด สว่างสิ้น อย่างล้างตา
แหละประตูทุกบานจักปิดตาย
ไม่อีกแล้ว ไม่อีกต่อไป ไม่ใช่ขี้ข้า
ไม่เข้าใจ ก็(ไม่)ต้องเข้าใจ เมื่อถึงเวลา
คำขาดสุดท้ายจากราษฎรละลังละล้า ก่อนลั่น-ดาล
คำขาดสุดท้ายจากหญิงบ้า ก่อนลั่น-ดาล
