แผลเก่าและแผลจากที่ฝากไว้ก่อน

มึงเป็นเจ้าพระเดชนายพระคุณของกูอย่างไรมา ถึงได้กระทืบมือกันเล่นด้วยเกือก ถึงออกปากขับไล่ จึงต้องค้ำให้กระเด็นไป บางกอกกับบ้านนอกถ้ามันเล่นกันเจ็บๆ แล้วก็ไม่มีใครจะยอมใคร
ไม้ เมืองเดิม, บ้านนอกเข้ากรุง

เจ้าขวัญมีสันดานนักเลง เลือดทุกๆ หยดของมันให้ใครก็ได้ถ้ามันรัก และมันจะล้างเลือดใครเสียก็ได้ถ้ามันเกลียด… เรียมเอ๋ย ! กูเลือดนองวันนั้นเพราะมึงเทียว พระธรณีได้กินเลือดกูเพราะมึงแท้ เออ มันกรรมของกูคนเดียว ที่ทำให้มึงไปบางกอก — ไปบางกอก แล้วบางกอกก็เปลี่ยนมึงเสียสิ้น บางกอกมันฆ่า่กูอ้า้ยคนบางกะปิ
ไม้ เมืองเดิม , แผลเก่า


ในห้วงเวลาแห่งความเจ็บปวดแค้นใจยากจะบรรยายเยี่ยงขณะนี้ บางทีการหวนกลับไปอ่าน แผลเก่า นิยายลูกทุ่งฝีมือนักเขียนเก่าลายครามอย่าง “ไม้ เมืองเดิม” ดูจะเป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่พอจะทำได้ ทั้งนี้มิใช่เพราะนวนิยายเล่มนี้จะช่วยเยียวยาบาดแผลหรือปลอบประโลมใจใครได้ ในทางตรงกันข้าม การอ่าน แผลเก่า คือการบรรจงจรดมีดปลายแหลม กดและกรีดแผลทั้งเก่าและใหม่ เพื่อรีดเลือดที่คั่งแค้นและเค้นหนองที่กลัดข้องออกมาให้หมดสิ้น ไม่มีคำหวานของใครและรอยยิ้มของผู้ใดจะสามารถสมานแผลที่ใหญ่และลึกขนาดนี้ได้ อย่างดีที่สุดที่พอให้หวังคือห้ามเลือดให้หยุดไหล กัดฟันรับความเจ็บปวด และจ้องมองบาดแผลนั้นโดยไม่กะพริบตา
****