ภายใต้แสงแดดอุ่นๆในยามเช้า ฉันยังรู้สึกงัวเงียอยู่ ก็เพราะทั้งคืนฉันไม่ได้หลับเลย ถ้าฉันไม่ได้เจอจิ๊ก ฉันคงจะนอนหลับแม้จะหลับๆ ตื่นๆ ก็เถอะ จิ๊กเป็นชื่อเล่น เป็นลูกของเพื่อนฉันที่รู้จักกันมาสามสิบปีแล้ว ทำให้ฉันต้องลงมือเขียนมาให้อ่านกัน โก๋แก่-จิ๊กกี๋เก่า
ราตรีคือชื่อเพื่อนฉัน เราเจอกันที่หน้าโรงเรียน ฉันกำลังพาลูกไปส่งโรงเรียนในตอนเช้าเหมือนที่ทำเป็นประจำทุกวัน ลูกห้าคนที่เรียนอยู่สองโรงเรียนติดกันมาพร้อมกัน สองมือจูงลูกสองคน อีกสามคนช่วยแบกกระเป๋าน้อง พะรุงพะรังน่าดู พอดีลูกชายคนเล็กที่ยังอยู่ ป.1 ของฉันรองเท้าหลุดตอนลงจากรถสองแถว แล้วราตรีก็เป็นคนหยิบให้ ราตรีถามฉันว่านี่ลูกหมดเลยหรือ ฉันบอกว่าอีกสองคนไม่ได้มาเพราะอยู่กันคนละบ้าน “โอ้โห มีลูกเจ็ดคนเลยหรือ” “ใช่”
แล้วเราก็เจอกันบ่อยมาก สนิทกันจนราตรีมากินข้าวที่บ้านฉัน ในวันหยุดราตรีมาส่งลูกขึ้นรถแล้วก็เลยมาตลาด ลงรถที่เดียวกัน ลูกของราตรีเรียนอยู่โรงเรียนเซนต์จอห์น ส่วนลูกฉันเรียนโรงเรียนวัด ฐานะเราต่างกันมากจนฉันนึกอิจฉาความสบายของเธอ
ต่อมาเราก็เล่าเรื่องทุกอย่างให้กันฟัง ปรับทุกข์กันบ้างตามประสาเพื่อนสนิทมาก
“เมื่อก่อนที่เค้าจะมาอยู่ที่นี่ตัวรู้ไหมว่าเค้าผ่านอะไรมาบ้าง”
ราตรีและฉันจะเรียกกันว่าเค้า-ตัวเองมาตลอด
ก่อนที่เขาจะมาอยู่ที่สำโรง สมัยสาวๆเขาเป็นนักร้องมาก่อน ราตรีร้องเพลงได้เพราะจริงไม่มีเขินอาย ร้องเพลงลูกทุ่งสมัยเก่าที่เรียกกันว่าอมตะของทุกคนที่เป็นนักร้องดังๆทั้งนั้น
“เออ เสียงตัวก็ดี ร้องก็เพราะ ทำไมไม่ได้อัดแผ่นเล่า” ฉันถาม “ก็เค้าอ่านหนังสือไม่ออกน่ะสิ ก็ได้แต่ร้องตามคลับตามบาร์อย่างโลลิต้า เซซีบอง มูแรงรู้จ เค้าไปร้องมาหมดแล้ว”
