อุบัติเหตุแห่งศรัทธา
“ตราประทับรับประกันคุณค่าของประวัติศาสตร์ศักดิ์สิทธิ์จริงหรือ?” ตอบอารยาย้อนหลังได้เลยว่ายิ่งกว่าพระเครื่องพระกริ่งรุ่นไหนๆจากกรุใดๆ ปราดตามองข้าวของทางโบราณคดี ชำเลืองแลพิพิธภัณฑ์ของใช้รุ่นเก่าอายุแค่ 20-30 ปี เหลือบดูเศษกระดาษภาพร่างขยึกขยือของอดีตศิลปิน อาจไม่ใช่ประวัติศาสตร์ที่ออกจะเป็นคำใหญ่ แค่นับเวลา สิ่งของวัตถุและคนก็มักขึ้นหิ้งไว้ให้กราบไหว้ ซ้ำร้ายคุณไสยแบบไทยปนต่างชาติยิ่งตอกหมุดตะปูแปะยันต์พันตราสังข์เสกอาคมเป็นของขลังของศักดิ์สิทธิ์ แล้วอย่าได้ลืมว่าเมื่อบรรพบุรุษถูกขึ้นแท่นเทพ ลูกหลานเหลนโหลนพลอยติดเชื้อไปด้วย งานประณีตที่บอกใหม่ งานฝีมือที่ย้อมแมวร่วมสมัยหรือที่มีคำนำหน้านามประเภท Neo-ทั้งหลาย งานแจ่มแจ๋ลายเส้นสีสันเรื่องราวอิงพระอิงเจ้า ล้วนแต่รับรองคำตอบต่อคำถามข้างต้น คือแม้จะไม่นาน ทว่ายังคงอ้างความนานจากขนบธรรมเนียม และสืบต่อประวัติศาสตร์ช่วงก่อนกระโน้นเพื่อว่าความเชื่อเดิมยังคงแฝงในความศักดิ์สิทธิ์ แตะไม่ได้ ต้องห้ามเท่านั้น แล้วจะเหลืออะไรเล่าให้ความร่วมสมัยนอกไปจากลักษณะอิหลักอิเหลื่อ กำกวม คลุมเครือ ที่ไม่อาจเข้าพวกมีพ้องกับประวัติศาสตร์ ประวัติศาสตร์ศักดิ์สิทธิ์เป็นกลเกมเรียบเรียงความเชื่ออย่างใดอย่างหนึ่งโดยขจัดสรรพสิ่งที่จะแทรกเข้ามารวนความเชื่อเดิมนั้น ฉันทามติเป็นสิทธิ์ที่กลับไร้ศักดิ์ศรีความชอบธรรม เสี้ยวของความไม่เชื่อและส่วนของการไม่เห็นพ้องหลงเหลือเป็นซากสิ่งแปลกปลอม แล้วศักดิ์และสิทธิ์แห่งประวัติศาสตร์อยู่หนใด?
[อ่านฉบับเต็มได้ใน อ่าน-อาลัย]
