ก่อนเสียชีวิต มาร์เกอริต ดูราส ตอบคำถามเรื่องการเขียนให้แก่ลอร์ อัดแลร์ ผู้เขียนชีวประวัติของตน หนึ่งในคำตอบนั้นบอกว่าในชีวิตไม่มีความลับอันใด และหนังสือไม่ได้มีอะไรที่ลึกลับ ดังนั้นวรรณกรรมจึงหาใช่ปริศนา คำและประโยคไม่ใช่ลายแทงขุมทรัพย์ คำว่ารหัสภาษา มักถูกใช้อย่างพล่อยๆ เพราะมองตัวบทเป็นเรื่องให้เดา รหัสของ
ดูราสคือปฏิเสธรหัส ทุกการถอด/รื้อรหัสคือการวาง/ใส่รหัส แต่การเขียนก็ไม่เคยโปร่งใสแม้กายของตัวบทจะโล่งหรือแล้งตามแต่ลีลาและจังหวะ ดูราสไม่เพียงเขียน แต่ยังคิดถึงการเขียนในฐานะพันธกิจที่ซับซ้อนกว่าการเล่า ความไม่โปร่งใสของการเขียนปรากฏเมื่อผู้เขียนหวนมาไตร่ตรองกิจปฏิบัติของตน ดูราสแทรกข้อคิดเรื่องกรอบงานของตนไว้ในหลากข้อเขียน โดยเฉพาะข้อเขียน “เขียน” ซึ่งเรียบเรียงจากบทสัมภาษณ์ในภาพยนตร์ของจักโกท์ (Benoît Jacquot) และตีพิมพ์ในรวมบทความด้วยชื่อเดียวกัน ลองเริ่มที่ “เขียน” เพื่อเขียนถึงเรื่องที่ดูราสเขียนเรื่องการเขียนไว้ที่อื่นนอกจาก “เขียน” คำถามจึงไม่เพียงแต่ว่าดูราสคิดอย่างไรเกี่ยวกับการเขียน หรืออะไรคือมโนทัศน์ของประพันธกรหญิงเกี่ยวกับพันธกิจของตน แต่รวมถึงการคิดเรื่องเขียนช่วยตีแผ่อะไรในงานประพันธ์ของดูราสในบทบาทของนักเขียนเพศหญิง
