รวมข้อเขียนโดย มุกหอม วงษ์เทศ
พิมพ์ครั้งแรก มีนาคม 2552
484 หน้า ราคา 350 บาท
บันทึกจากบรรณาธิการ/ไอดา อรุณวงศ์
แม้จะบ่นนักบ่นหนาว่าไม่ชอบเขียน แต่ทุกอาทิตย์ในช่วงเวลาราวสามปีนั้น ข้าพเจ้าไม่พบว่าเขา – ผู้สมัครจะเรียกตัวเองว่า “ข้าพเจ้า” – คนนั้น ทำกิจธุระอันเป็นแก่นสารอื่นใดนอกจากนั่งจิ้มแป้นตัวอักษร ในอัตราเฉลี่ยวันละหนึ่งย่อหน้า กว่าจะได้ข้อเขียนหนึ่งชิ้นประจำสัปดาห์ อันเป็นที่มาของรายได้หลักที่ราคาถูกกว่าค่าแรงขั้นต่ำเสียอีก
“เอาเข้าจริงปัญหาเรื่องวัฒนธรรมนี่มันสาหัสไม่น้อยไปกว่าปัญหาการเมืองหรือสิ่งแวดล้อมเลยนะ” เขาประกาศอย่างขึงขังผิดวิสัยขึ้นมาในวันหนึ่ง ทำเอาคู่สนทนาต้องรีบตอบรับอย่างแข็งขัน “แล้วไง”
“คนทั่วไปเขารู้สึกหงุดหงิดหรือตั้งคำถามกับอะไรๆ ที่เป็นอยู่ในชีวิตประจำวันมั่งไหม เขาไม่รู้สึกกันหรือว่ารู้สึกแต่ทนได้”
“ก็คงมีทั้งสองแบบมั้ง แต่ที่แน่ๆ ถ้าเขารู้สึกกันเยอะๆ จริงๆ มันก็คงไม่เป็นอย่างนี้หรอก หรือไม่ก็คงเพราะว่ามันถูกกลบด้วยปัญหาอื่นที่เขาเห็นว่าสาหัสกว่า” ข้าพเจ้าตอบเอาตัวรอดแบบขอไปที
“แต่เอาเข้าจริงปัญหาเรื่องวัฒนธรรมนี่มันสาหัสไม่น้อยไปกว่า….”
“เออ..ก็เขียนๆ ไปเหอะ คนจะได้อ่านไง”
“ใครอ่าน” นี่เป็นคำถามอมตะนิรันดร์กาลของเขา
“ไม่รู้ดิ ก็พวกคนชั้นกลางแถวๆ นี้ละมั้ง”
“เขาจะอ่านเข้าใจว่าไงมั่ง” นี่เป็นอีกคำถามยอดฮิต
“จะไปรู้เรอะ” มองหน้าเขาแล้วก็รีบปลอบใจ “ทางที่ดีอย่ารู้ดีกว่า”
จะว่าเป็นเพราะภารกิจลุล่วงแล้ว ก็เห็นๆ กันอยู่ว่าไม่น่าจะใช่ แต่ก็คงมีเหตุผลบางอย่าง ที่ทำให้ในวันนี้เขาหายตัวไปจากพื้นที่ที่เขายืนยันตลอดมาว่าไม่ใช่ของเขา ข้าพเจ้าจึงทำได้แต่เพียงรวบรวมข้อเขียนอันเขาถือเป็นวิบากกรรมตลอดสามปีนั้นขึ้นมา จากที่มาหลายแหล่งซึ่งเขาเห็นว่าเปล่าประโยชน์ที่จะระบุถึง รวมทั้งบันทึกบทสนทนาสุดท้ายที่ปะหน้าอยู่บนปึกต้นฉบับของเขา
“จะเข้าไปไหม”
“เข้าไปไหน”
“เขาวงกต”
“เขาวงกตไหนไม่เห็นมี”
“งั้นเราลากันก่อนละกัน ไว้เจอกันใหม่วันหลัง”
“เดี๋ยวสิ ยังคุยไม่จบ”
“ถ้าอยากคุยต่อ ไปรอตรงทางออกสิ”
“ทางออกไหน แล้วอีกซักกี่นาทีจะมา นานมั้ย”
“ในนั้นมันไม่มีอะไรแน่ ออกไปแล้วอาจไม่ได้เจอกัน หรืออาจจะใช้เวลานานมาก นานแสนนาน นานจนเราต่างแก่ชรา นานจนเราต่างลืมนัด หรือบางทีอาจไม่ได้ออกไปเลย”
“มันจะนานอะไรขนาดนั้น เอางี้ดีกว่า อีกซักพักโทรมาบอกหน่อยได้ไหมว่าจะเอายังไง หรือให้โทรเข้าไปหาก็ได้”
“ในเขาวงกตไม่มีสัญญาณ”
“แล้วกัน จะต้องไปแล้วใช่ไหม แล้วทางเข้าอยู่ไหนล่ะ”
“เรากำลังยืนอยู่ตรงทางเข้า”
