ภรณ์ทิพย์ มั่นคง

เมื่อภาษากำเนิดขึ้น พระเจ้าจึงกลายเป็นเรื่องเล่าเรื่องแรกๆของมนุษย์ แต่ไม่มีใครอยากให้ตัวเองถูกเล่าในฐานะคนที่ร้ายกาจและโกรธเกรี้ยวอยู่ตลอดเวลาหรอก ปีศาจแสนฉลาดจึงแสดงสิ่งหนึ่งให้พระเจ้าเห็น เขาได้สร้างความรักขึ้นมาจากสายลมแล้วส่งมันไปพร้อมกับสัตว์ปีกเล็กๆที่เขาสร้างขึ้นมา ส่งเข้าสู่ความทรงจำของมนุษย์ มนุษย์เทิดทูนเขาราวกับพระเจ้า และเริ่มเทิดทูนมนุษย์คนอื่นราวกับพระเจ้าเช่นกัน ตอนนั้นเองพระเจ้าก็ได้เรียนรู้ พระบุตรน้อยก็ได้เรียนรู้ที่จะมีความรัก แต่ ความรักมันไม่ได้ถูกนิยามหรือครอบครองง่ายดายขนาดนั้น

กาลครั้งหนึ่งเมื่อไม่นานมานี้ แต่ก็ไม่แน่ใจว่านานแค่ไหนเหมือนกัน ขณะที่เด็กหญิงตัวน้อยๆ ยืนรอรถนักเรียนอยู่หน้าโบสถ์หินอ่อนงดงาม พลันก็มีรถเข็นของชายวัยกลางคนท่าทางขยันขันแข็งเข้ามาใกล้

พวกเขาถูกหลอกหลอนโดยปีศาจ ปีศาจเล็กๆสองตน ที่ชาวเมืองเรียกว่า “ไอ้เด็กผู้หญิงสองคนนั่น”

มันก็อาจจะคล้ายๆกับนิทานหลายๆเรื่อง ที่สุดท้ายบุรุษเหล่านี้ก็ผิดสัญญา และแม่มดก็ย่อมต้องแค้นใจและกลับมาแก้แค้น แต่ แม่มดเรื่องนี้ไม่ได้อ่อนไหวขนาดนั้นหรอกน่า

“เราจะให้พรแห่งความปรารถนาสุดท้ายแก่ท่าน ท่านปรารถนาสิ่งใด” / “เป็นเช่นขนนกไง ไร้ความปรารถนา” / “เป็นเช่นนั้นไม่ได้เพราะนั่นเท่ากับความไม่ปรารถนา” / “อย่างนั้นจะเป็นขนนกที่ระเบิดออกไปได้”

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว แต่ยังไม่นานมากนัก หากก็นานพอที่จะทำให้มนุษย์ส่วนใหญ่บนโลกใบนี้หลงลืมวิธีพูดกับต้นไม้ไปแล้วนั่นล่ะ และมันก็เป็นเรื่องน่าเศร้าที่ยังมีต้นไม้บางต้นจดจำวิธีสื่อสารกับมนุษย์ได้… ภายในสวนที่ถูกทิ้งร้างมานานนมเน ยังมีเลม่อนยืนต้นอยู่…