สำนักพิมพ์ อ่าน: เพื่อการอ่าน

ผู้มาเยือน

สังเกตการเมืองโลกในงานประชุมนักแปลอเมริกัน โดย ช้างผอค

ฉันไม่อินกับวาระทางวิชาชีพนี้ เพราะมาจากสังคมที่นักแปลถูกยกให้เป็นผู้มีความรู้เหนือคนทั่วไป มีอำนาจทางวัฒนธรรมที่จะสยบคำวิจารณ์ผู้อ่านได้ว่าก็เธอรสนิยมต่ำหรือเข้าไม่ถึงสำนวนภาษาไวยากรณ์ของผู้เขียนเอง สังคมที่ชื่อนักแปลอาจการันตียอดขายไม่แพ้ชื่อนักเขียน สังคมที่นักแปลไม่จำเป็นต้องง้อนักอ่าน แต่นักอ่านต้องรู้จักหงอนักแปล…

Cosmic Horror, and Random thoughts on communism, literature, and H.P. Lovecraft

Just as reliance on representation in democratic processes stifles political participation and consciousness, if there were to be such a thing as socialist continuity in weird fiction, the socialist weirdist could base their creative impetus on social participation in, rather than private representation of horror.

คอสมิคฮอร์เร่อ (Cosmic Horror) กับข้อคิดไปเรื่อยว่าด้วยคอมมูนิสซึ่ม, วรรณคดี, และเฮ็ด.พี. เลิฟคราฟท์

หากการพึ่งพาผู้แทน/ตัวแทนในกระบวนการทางประชาธิปไตย เป็นการฉุดรั้งการมีส่วนร่วมและจิตสำนึกทางการเมืองไม่มากก็น้อยฉันใด ปลาดชนนิยมสังคมหากต้องการให้เกิดความต่อเนื่องทางสังคมนิยมในปลาดคดี ก็สมควรตั้งมั่นแรงผลักดันความสร้างสรรค์จากการมีส่วนร่วมทางสังคมในความสยองขวัญ มากกว่าจะเป็นการสร้างภาพแทนความสยองขวัญทางปัจเจกเอกชนฉันนั้น

ข้อคิดหลังดู “เดอะ แบทแมน” ว่าด้วยโรคขยาดความยุติธรรมในศตวรรษที่ ๒๑

การเล่าเรื่องแนวซุปเปอร์ฮีโร่กู้โลกในสื่อบันเทิงมันสอนอะไรเราเกี่ยวกับความยุติธรรมไม่ได้เลย!

สูญสิ้นคือเป็นคน : รีวิว “มิดไน้ท์ แมส”

สืบเนื่องจากสภาพการถกเถียงกันบนโซเชี่ยวมีเดี่ยเรื่องซีรี่ย์เน็ทฟลิกซ์ มิดไน้ท์ แมส ของนายไมค์ ฟลานากัน ที่เพิ่งออกมาปีนี้ ข้าพจ้าวเห็นควรชี้แจงให้กระจ่างแจ่มว่าอากิวเม้นที่แทบจะไม่เป็นอากิวเม้นในบทความนี้มีพื้นฐานอยู่บนข้อกังวลทางทฤษฎีสองประการ

คุยกับสี่เธอ Re: ย่าของย่าของยาย

“ขึ้นชื่อว่าศาลก็น่ากลัวทั้งนั้นแหละ” เอ๊ะ ฉันพูดทำไมเนี่ย คนละประเด็นเลย

Through My Dear Friend: On Young Echo Chamber and Politics

I was almost convinced that tonight’s gathering in front of Thai Summit Tower, on 21st February after a declaration of Future Forward Party’s dissolution, meant something to us or produced even the slightest degree of encouragement until Tao, after having taken a long pause for a while, softly inquired out of the blue, “Do you feel quite depressed?” that I realized how, for five minutes, we had constructed ourselves a necessary short drama performance of such a spirited and triumphant activism to comfort our own mind and each other. “What are we doing here, huh?”

ผ่านเพื่อน: การเมืองกับห้องแห่งเสียงสะท้อนของชนวัยเยาว์

และในห้านาทีถัดมา ฉันก็เกือบจะคล้อยตามไปแล้วว่าการมารวมตัวกันของมวลชนในค่ำคืนของวันที่ 21 กุมภาพันธ์วันนี้ที่หน้าตึกไทยซัมมิทหลังการประกาศยุบพรรคอนาคตใหม่ จะมีความหมายบางอย่างสำหรับเราหรือจุดประกายแม้เพียงเศษเสี้ยวความหวัง จนกระทั่งจู่ๆเต๋าก็โพล่งขึ้นมาเบาๆหลังจากนิ่งเงียบไปครู่ใหญ่ “มึงรู้สึกหดหู่หน่อยๆไหม?” ตอนนั้นเองฉันจึงได้รู้สึกตัวขึ้นมาว่ามันคือชั่วเวลาห้านาทีเท่านั้นหรอกที่เราต่างดันทุรังสวมบทบาทในละครจำเป็นฉากสั้นๆที่ว่าด้วยการต่อสู้ทางการเมืองที่เปี่ยมความหวังและชัยชนะเพื่อปลอบใจตัวเองและปลอบประโลมกันและกัน “เรามาทำอะไรกันที่นี่วะมึง?”

1 2 3 7