อ่านออนซอน

ฉันไม่อินกับวาระทางวิชาชีพนี้ เพราะมาจากสังคมที่นักแปลถูกยกให้เป็นผู้มีความรู้เหนือคนทั่วไป มีอำนาจทางวัฒนธรรมที่จะสยบคำวิจารณ์ผู้อ่านได้ว่าก็เธอรสนิยมต่ำหรือเข้าไม่ถึงสำนวนภาษาไวยากรณ์ของผู้เขียนเอง สังคมที่ชื่อนักแปลอาจการันตียอดขายไม่แพ้ชื่อนักเขียน สังคมที่นักแปลไม่จำเป็นต้องง้อนักอ่าน แต่นักอ่านต้องรู้จักหงอนักแปล…

ให้สงสัยว่า ถ้าพวกเขาไม่ได้อยู่ในภาพชีวิตผู้หญิงอีสานที่มุ่งหาผัวฝรั่ง ผู้ชายอีสานอยู่ตรงไหนบ้างล่ะในความสัมพันธ์นั้น? แวบไปแวบมาอยู่ข้างหลังหวังเกาะผู้หญิงกิน? ยืนหลบมุมด้วยสายตาเหยียดๆอย่างริษยาอยู่ในที? มองเมินไม่มัวหมกมุ่นกับภาวะเสียเปรียบในการเลือกคู่รักของตน?

จงอย่าได้ยกวรรณะของ “วรรณคดี” และศักดิ์ศรีของ “ภาษาประจำชาติ” ให้อยู่เหนือ “ภาษาพันทาง” และงาน genre ตลาดล่างอย่าง “กราฟฟิคโนเวล” อีกเลย

บทวิจารณ์วรรณกรรมบางชิ้นมีชีวิตเป็นของตัวเอง ไม่เกาะติดเหมือนลูกแหง่กับแม่บทที่มันวิจารณ์ มันออกไปวิ่งซุกซน แตกหนุ่มแตกหน่อไปถึงไหนต่อไหน

ครบ 100 วันประธานาธิบดีความหวังใหม่ของเม็กซิโก รัฐบาลพอจะมีแม่สั่งสอนแล้วหรือยัง? ไขภาวะไร้หวังต่อการเมืองผ่านวลี “el gobierno no tiene madre”

“สิใซ้ เดือนกุมภา ติ? ภาษาบ้านเฮาแต่ก่อนบ่ได้ว่าจั่งซั้นเด๊ะล่ะ” บรรณาธิการคำลาวอธิบาย

แต่ก็ไอ้ความอิหลักอิเหลื่อของคำลาวอีสาน จะใช้อย่างใกล้ชิดสนิทสนมหรือรังเกียจเดียดฉันท์ก็ได้แล้วแต่คนจะพูดนี่แหละ ที่ทำให้มันสามารถเป็นภาชนะรองรับแนวคิดซับซ้อนจากต่างวัฒนธรรมได้อย่างวิเศษ